‘Biohacking; is dat een chip in je hand?’ ‘Ja!’

8 oktober 2015 verliep iets anders dan ik vooraf had gedacht. In de Kromhouthallen te Amsterdam organiseerde Emerce de jaarlijkse Eday. Op het programma stonden veel presentaties, masterclasses en break-out sessies. Maar ééntje sprong er voor mij echt uit: Biohacking humanity door Amal Graafstra. 

Ik ben namelijk een fan van lifehacking, het gebruiken van dagelijkse producten op een andere manier dan waar ze oorspronkelijk voor bedoeld waren, maar in hun nieuwe functie jouw leven net een tikkie eenvoudiger, leuker of interessanter maken. Maar biohacking, wat is dat nou precies?

Vol verwachting dus de zaal in. Op het moment dat Amal een tamelijk bloederig filmpje liet zien waar hij met een stanleymes z’n eigen arm opensneed om daar een lichtcel uit een vakkundig gesloopte Texas Instruments rekenmachine (wie kent ze nog) onder z’n huid te brengen en de energieopbrengst te meten, draaiden bij de aanwezigen de ogen weg en de magen om. Het verbeteren van de mensheid dus, door technologische hulpmiddelen in het lichaam in te brengen.

Maar wacht even, dat doen we al jaren. Met pacemakers en insuline-dispensers leven ontelbaar veel mensen een ‘prettiger’ leven dan voordat ze een implantaat kregen. Wat maakt dit dan anders? Het komt er op neer dat Amals biohacking niet per se een medische insteek heeft. Zijn doel is om het leven van iedereen leuker te maken door middel van technologische implantaten. Zo ontwikkelde hij een kant-en-klare injectienaald met daarin een RFID-chip en financierde dit project succesvol via indiegogo. 

En toen gebeurde het. Tijdens dit verhaal liet hij zo’n doe-het-zelf-kit eventjes zien aan het publiek en vertelde vervolgens vrolijk verder. Maar in mijn hoofd was de schade al aangericht. Ik kon minutenlang niets anders meer denken dan ‘het zal toch niet dat…het zal toch niet dat…het zal toch niet dat…’. En jawel, op zijn allerlaatste slide stonden de voor mij verlossende woorden. “Who wants an upgrade?”. En toen Amal deze vraag hardop de zaal in slingerde, reageerde mijn lichaam vanuit volledig animalische instincten: mijn arm schoot omhoog en uit mijn mond klonk een oprecht “F*ck yeah!!”

Puntje bij paaltje

Direct daarop kwam het besef: ik moest naar voren. Met een lichte waas voor mijn ogen. Knikkende knieën. Hartslag ( >150 slagen per minuut) in de keel. Droge mond. Klotsende oksels. Wat heb ik mijzelf zojuist in vredesnaam op de hals gehaald? Ik ben namelijk helemaal niet zo goed met naalden. Op het podium aangekomen direct een camera op m’n neus en een microfoon onder m’n kin. Geen flauw idee meer welke onzin ik daar heb uitgekraamd. Dat stukje is tot op de dag van vandaag nog steeds een blur. 

Foto: Peter Boer (c) 

Amal begon op z’n gemakkie de kit uit te pakken. Legt een steriel matje op de tafel. Trekt een setje latex handschoenen aan. Mijn hand wordt in positie gebracht en al deppend en schoonmakend met een desinfectiedoekje vertelt hij dat we een minuutje moeten wachten tot de alcohol (op mijn hand!) zijn werk heeft gedaan. Ik beantwoord nog enkele vragen. “Heb je gedronken?” “Nee”. “Ben je ziek?” “Nee”. “Gebruik je medicijnen?” “Nee”. “Sta je hier uit vrije wil?” “Ja, ik geloof het wel.” Met een dalende hartslag en optrekkende mist tot gevolg.

Maar dan die naald. Ik geef het eerlijk toe, ik heb niet gekeken. Ik keek strak naar Amal z’n gezicht en dacht alleen nog maar ‘als hij met z’n ogen knippert, dan tik ik ‘m met m’n vrije hand vriendelijk doch beslist op z’n neus’. De prik was pittig, alsof een flinke wesp z’n gehele achterste onder je huid probeert te wroeten. Binnen twee seconden was het over. Doekje voor het bloeden en gefeliciteerd: je bent zojuist officieel gebiohackt.

Van podium naar tafel

De mini-circus aan vragen en aandacht die volgde (hoe voelt het, waarom heb je het gedaan, wat ga je er mee doen, ben je volledig gestoord geworden) en mijn volledig geëxplodeerde telefoon qua aantal berichten laat ik even voor wat het is. Ik fast-forward even naar de avond waar ik iets na zessen mijn vrouw en kinderen aan tafel aantrof. “Zo, ga jij je kinderen maar eens vertellen wat je vandaag hebt gedaan…”, was de opdracht die ik al snel te horen kreeg. En hoe leg je het dan aan een acht- zeven- en driejarige uit wat je hebt gedaan? De exacte woorden weet ik niet meer, maar de reactie van mijn achtjarige dochter was waarschijnlijk het tegenovergestelde van wat mijn vrouw had verwacht: “papa, als ik dan straks dan een jaar of twintig ben, heb ik dan ook zo’n chip in mijn hand?”. Ik zei dat dit best wel eens het geval zou kunnen zijn. “HOE COOL IS DAT!” was haar enthousiaste respons. En daarmee was ook het thuisfront overstag.

Hoe nu verder?

Binnen RLVNT hebben we de eerstvolgende dag het chip-team opgericht. Met z’n vieren bedenken we wat we zouden kunnen doen met die chip. Voor ons als RLVNT, voor onze adverteerders en voor de mensheid an zich. Nieuwe gebieden ontginnen vinden we namelijk leuk. Deuren openmaken kan iedereen met zo’n chip. Toch zijn we klein begonnen. Samen met Ruud, onze top-developer, hadden we binnen 35 minuten de juiste apps gedownload (gewoon, op z’n Android-telefoon), de chip beveiligd tegen onrechtmatige schrijfacties en als eerste de url van onze website op de chip geprogrammeerd. Telefoon weer op homescreen, NFC aangezet en op de chip gelegd. En als je dan voor de eerste keer dat piepje hoort, automatisch de browser gestart wordt en rlvnt.nl wordt geopend, dan geeft dat echt een machtig kicken gevoel. 

Vijf minuten later stond mijn visitekaartje op de chip: naam, telefoonnummer, emailadres. Iedereen met een NFC-enabled-smartphone kan mijn hand nu scannen. En geloof mij: dat is in de afgelopen weken wel een heel aardige party-trick gebleken. Toch is dat niet waar mensen het meest intens op reageren. Het daadwerkelijk aanraken van mijn hand en dan te voelen hoe daar onder de huid een chip van 12 bij 2 mm zit, dat levert de mooiste gezichten op. 

Oproep naar de toekomst

Maar wat nu? Ook een visitekaartje is een heel simpele toepassing. Deuren sluiten en unlocken ook. Zo interessant is dat niet. Om alvast een tipje van de sluier op te lichten: er staat een gesprek in de planning waarbij we iets gaan proberen dat nog nooit eerder is gedaan. Daarover lezen jullie alles in het eerstvolgende verslag, over enkele weken. Een laatste puntje wil ik graag nog aanstippen: ben je nu vet geïnspireerd en heb je toffe ideeën over wat we met de chip kunnen doen, laat het vooral weten. Mail naar jurgen@rlvnt.nl of meld je in de comments. En als je mij tegenkomt, mag je natuurlijk even scannen.