Column – Privacy is dood
Nee bedankt, ik wil niet op LinkedIn. Dan gaat iedereen me steeds toevoegen zodra ik ze ontmoet heb tijdens een of ander netwerkevenement. Of nog erger, ze voegen me toe zonder dat ik ze ooit gezien heb.
Een ondernemer, reclameman en coach voor wie ik veel respect heb, waarschuwde me daar onlangs voor. Hij is rond de veertig en heeft al de nodige successen behaald. Hij weet zijn originele ideeën goed neer te zetten. Eigenlijk heeft mijn coach niet zoveel mensen nodig.
Om progressie in ons vak te maken hebben de meesten van ons andere mensen nodig, om ons te inspireren of aan te sporen door ons in te huren of aan te nemen. Netwerken is daarom ‘of the essence’. Maar hoe ver wil je gaan met netwerken en in hoeverre wil je je relaties en ook je kennis delen? En wanneer en waar stopt die behoefte? Of eigenlijk, hoe belangrijk is privacy voor je?
Als je de respectabele leeftijd van veertig gepasseerd bent, is je privacy waarschijnlijk enorm belangrijk voor je (of moet ik u zeggen?). Ben je een puber van twaalf, dan begrijp je waarschijnlijk het hele concept van privacy niet. Als ik in het openbaar vervoer de (telefonische) gesprekken van mijn medereizigers hoor, wordt het mij duidelijk dat de grenzen van privacy in korte tijd nogal zijn opgerekt. Afgelopen zomer moest ik voor het eerst in mijn carrière veel interviews geven. Aan mijn oprechtheid twijfelde niemand, maar voor het pr-bureau met ons in zee wilde, werd ik wel volledig gescand. Tevens werd mij verzocht het een en ander aan persoonlijke content van internet te verwijderen. Aanvankelijk wilde ik niet, maar vertrouwend op hun ervaring ben ik toch maar overstag gegaan. Foto’s en teksten van feesten en waar ik wat al te vrolijk op sta. Bewaarde gesprekkenwaar ik te uitgesproken praatte over zaken als abortus en religie. Dat soort persoonlijke details mochten opeens niet meer.
Voor het eerst had ik het gevoel dat ik misschien iets te verbergen had. Of is de les dat het sociaal wenselijk is dat je dingen maar beter kunt verbergen? Ruimhartig met de meer aparte karaktereigenschappen van je persoonlijkheid omgaan, daar weten die tieners wel raad mee. Als je niet bewust de val van de Muur hebt meegemaakt, of beter nog de inhuldiging van Beatrix, dan leef, drink, feest, werk, seks, huil en zweet je online. Waarom? Omdat je niet beter weet. Omdat je niet weet wat ‘mieters’ betekent. En ondertussen wordt alles keurig online geregistreerd en gedeeld met anderen. Het verbaasde me niks dat de moderne recruiter eigenlijk verwacht dat er van nieuwe, jonge werknemers foto’s te vinden zijn, al drinkend met vrienden. De persoon van onder de vijfentwintig jaar die dit soort foto’s online niet aanbiedt, heeft iets te verbergen of is een social loser.
Het is te hopen dat de gezapige ouderen onder ons binnenkort gesteund en verrijkt zullen worden door een fraaie overheidscampagne van SIRE. Een inburgeringcursus om de Nederlanders van boven de veertig te laten integreren in onze moderne wereld. Een stappenplan dat net zo waardevol zal blijken als de folders die de westerse emancipatie van de vrouw uitleggen aan allochtone mannen.
‘It’s a brave new world’ waar privacy weinig waarde meer heeft, want dat is zo ouderwets.
Richard Derks woont en werkt in San Francisco en is bezig met zijn derde startup: Respectance.com.
Bron foto: hyku (CC)
Deel dit bericht
Plaats een reactie
Uw e-mailadres wordt niet op de site getoond
7 Reacties
Gijs
Een heel verrassende column, gezien de titel.Ik had eigenlijk verwacht een column te vinden over de immer privacy-beperkende maatregelen van onze overheid, maar deze kijk op privacy heeft minstens net zo'n impact.
Sjef Kerkhofs
In sommige branches kun je gewoon niet meer om Personal Branding heen, of je nu wel of niet aan linkedin enz. wil beginnen. Vandaag heeft Bas vd Haterd mij nog zeer nadrukkelijk toegelicht dat bijvoorbeeld recruiters vaak niet eens meer worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, als zij niet actief zijn op Linkedin. Op deze manier wordt het dus ook wel erg moeilijk je (online)privacy NIET op te geven. Ik denk dus ook dat het klopt als Richard stelt dat als je je privacy niet opgeeft, je als 'social loser' gezien wordt. Dat gaat nu al vaak op op platformen als hyves. 'Goh….heb jij maar 50 vrienden…' om maar een voorbeeld te noemen Het niet aanwezig zijn van je persoonlijke gegevens (privacy beschermen) in bijvoorbeeld Google kan bovendien voor vervelende naamverwarringen zorgen. Wil jij dat een naamgenoot die in een compleet andere branche actief is boven jou uit komt in de zoekresultaten?
Matthias Sanne
Persoonlijk, als een bedrijf/werkgever me ooit zou vragen m'n facebook op te ruimen, m'n reacties op het www te verwijderen en dergelijke, dan zou ik dat zien als een censuur op mijn persoon, op mijn mening, op mijn gedrag. Ze moeten me maar nemen zoals ik ben, en zoals je al zei, daardoor krijg je inderdaad het gevoel alsof je iets moet verbergen, terwijl een leuke foto met vrienden, je mening, … die dingen maken je tot wie je bent, en daar heeft niemand over te beslissen. De keuze in hoeverre je die informatie online wilt delen ligt volledig in uw eigen hand. vind ik. 🙂
Hans
Een grote verzameling flauwekul wat hier geschreven staat, en men geloof er ook nog in, zoals Einstein al heeft opmerkt: "ik weet niet wat er oneindiger is, het heelal of de domheid van de mens!". We bewijzen steeds meer dat het laatste waar is. .:.
Michel
In de trein ben je vrij anoniem. De mensen om je heen zie je waarschijnlijk nooit, of niet snel meer en je kent ze niet. Privacy speelt daarom in mindere mate een rol. Bij het maken van een profiel op internet worden lijstjes ingevuld met hobbies. Meer niet. Echte persoonlijke informatie wordt niet weggegeven. Het zijn meer formats die je moet invullen. Dus van echte privacy kan je niet spreken. PC Hooftprijs winnaar Schwaan schrijft daar in Beter Internet een interessant stuk over. Persoonlijke marketing doet iedereen overal. Bij het aankleden (merken/stijl?) en bij het maken van een profiel. Ik vind het geen vreemd begrip
Jurrie Hobers
Er zijn een aantal dingen die hierin aan de orde komen, en die volgens mij niet zo snel op een hoop dienen worden gegooid. 1. verschil van inschatting tussen 12 en 40 jarigen over impact van zaken die op het web staan.2. social networks en het wel of niet meedoen3. privacy en openbaarheid Om met het laatste te beginnen. Alles wat je graag voor jezelf wilt houden (=privacy?) moet je niet in de openbaarheid brengen, aangezien het web op vele vlakken tegewoordig onder openbaar geschaard mag worden geldt dat ook voor het web. Hiermee meteen aankomen bij mijn eerste punt, namelijk dat een 12 jarige zich nog niet kan indenken wat precies de impact is van dingen die hij of zij doet en laat zien in het openbaar (of dat nu tekst, foto's en of video's zijn) Daar ligt volgens mij een taak voor ouders en school, om hierin meer duiding te geven hoe dit werkt. Informeren over dingen die nog lange tijd bewaard blijven en hoe hen dat later zou kunnen tegenwerken. En het 2e punt, het wel of niet meedoen, iedereen beslist zelf. Gelukkig maar. Het hoeft niet, maar opent wel nieuwe mogelijkheden. En ja, ik ontvang ook wel eens aanvragen die ik zo niet kan plaatsen, maar meestal vraag ik even naar de reden en is die er in de meeste gevallen van twijfel wel en die keren dat er een vaag antwoord komt, nou die delete ik dan gewoon. Je moet sommige dingen ook niet ingewikkelder maken dan ze zijn. :-) Wel voer voor meerdere deel-discussies denk ik.
Bob Stumpel
De leeftijdsmediaan ligt bij professional-netwerken als LinkedIn en Xing net boven de 40.Dus: waar h�b je 't over?