Een kwestie van loslaten
We kennen ze allemaal, mensen die hele e-mailboxen doormailen naar Google Mail om op afstand, lees: thuis, door te kunnen werken. En het resultaat wordt weer verstuurd naar het bedrijfsnetwerk. Systeembeheerders weten heel goed dat er alternatieven zijn. Het vergt een andere insteek en lijkt op ‘loslaten’, maar de filosofie past prima in de onstuitbare ontwikkeling van de virtuele bedrijfsorganisatie.
Column door Peter Kentie
Dankzij de opmars van Salesforce.com in het Amerikaanse zakenleven is de bewustwording van Software as a Service, kortweg SaaS, ook hier gegroeid. Het principe is even simpel als efficiënt. Softwarelicenties worden niet verkocht maar doorberekend op basis van gebruik.
Vergelijk het met gas, water en licht. Het model is financieel lucratief, bedragen als 75 euro per maand voor een complete werkplek met gebruik van Windows en Office-licenties (serverhardware inclusief) zijn eerder regel dan uitzondering. Het genoemde Salesforce.com biedt een SaaS-portfolio die sterk is gerelateerd aan de klanten- en bedrijfsmanagementdiensten.
Google Apps richt zich op collaboration en het Noorse Mamut biedt zelfs complete bedrijfssoftware voor middenen kleinbedrijf. Ook financiële en administratieve software wordt steeds meer via het SaaS-model aangeboden, denk aan het Nederlandse Exact.
Maakt dit gebruikers en beheerders zorgelijk? De data en de applicatie staan immers op afstand, ver van het bedrijf in een (vaak onbekend) datacenter… In theorie biedt SaaS een krachtige oplossing. De gebruiker beschikt steeds over de laatste softwareversies, zonder tijdrovende upgrades te moeten laten uitvoeren. Ondernemingen hoeven niet te investeren in softwarelicenties, hoeven de programmatuur niet te beheren en hun hardwareplatform niet aan te passen aan opgewaardeerde software. Hoe krachtiger de SaaS-oplossing, des te eenvoudiger kan de desktopcomputer worden.
De keerzijde van al dit fraais is de ‘vendor lock-in’ die in dit model verscholen zit. Het negatieve gevoel dat alle bedrijfsdata elders staan, hoe goed geback-upt ook, blijft meewegen. En wat gebeurt er als een SaaS-contract eindigt, wie gaat die terabytes aan bedrijfsdata verhuizen? Loslaten is één ding, kwijtraken iets anders.
Deel dit bericht
Plaats een reactie
Uw e-mailadres wordt niet op de site getoond
5 Reacties
Herb Prooy
Wat kortzichtig artikeltje van de heer Kenti. De opkomst van SAAS kan niet losgezien worden van uitbesteding van bedrijfsactiviteiten in bredere zin. Was salarisverwerking al een gegeven, het uibesteden van de IT infrastructuur is langzamerhand gemeengoed aan het worden geworden, of offshoring van call centra, of hele back-offices. Wat SAAS juist zo krachtig maakt is de betrouwbaarheid, vooral als de leverancier er ook nog een SAS 70 certificaat bij kan leveren.
Jeroen Nas
Peter heeft wel betere artikelen geschreven. Elke columnist moet vragen kunnen stellen. Maar als het antwoord in 1 korte zin past, wordt het een beetje dun. Het antwoord luidt dat je dat soort issues in het contract regelt en zou bijna naief zijn om dat niet te doen. Aardig is overigens om je te realiseren dat bijvoorbeeld je bankgegevens altijd bij de bank liggen en de belastingdienst ook een hele file van je bedrijf heeft, waarvan de meeste bedrijven zich niet afvragen wat daar mee gebeurt als je de dienst be?indigt. Hmm, ok…, dat laatste is niet realistisch….
Nicky
@Herb: De kortzichtigheid valt wel mee in mijn ogen. Er zijn nog steeds heel veel bedrijven die het eng vinden (grote) delen van hun automatisering uit te besteden. Hoe betrouwbaar een systeem ook, hoe veel certificaten een leverancier ook heeft, je kunt niet zo maar meer even binnen lopen bij de 'jongens van de ict' wanneer er iets spannends aan de hand is. Dat vraagt van klanten een groot vertrouwen in hun leveranciers. Overigens ben ik het met je eens dat precies hetzelfde issue speelt bij uitbestedingstrajecten.
Mike
Een bedrijf dat gespecialiseerd en global actief is in het beheren van data zal altijd oneindig veel meer betrouwbaar zijn dan "de jongens van de ict". Ook als het gaat om migratie. Als je als verantwoordelijke de efficientie er van inziet maar blijft hangen bij een emotie moet je maar wat anders gaan doen lijkt me. Kom op zeg.
marker
Er is in NL en ook daarbuiten een discussie gaande over privacy, maar heeft iemand zich afgevraagd wat er gebeurd met zijn of haar data bij mobiele telcombedrijven? Deze weten neitallen je naam en adres, maarook nog eens waar je je bevindt, hoe lang en binnenkort ook nog eens wat je met je 'telefoon' betaald hebt. Die inforamtie overstijgt wat de bank en belastingdienst van je weten. Alleen niemand pakt de handdschoen eens op en klaagt hierover. Misschien omdat de mobiele telefoon de onmisbare partner pis geworden voor velen. In augustus 1986 moest ik aan de autotelefoon, omdat de baas wilde dat wanneer ik op lokatie jobs aan het doen was, ik geen tijd zo versillen aan het heen en weer rijden. Bij de Molen in Amsterdam-West kon je toan als enige plek in Groot-Amsterdam terecht voor service en hetwas dan ook een gaan en komen van hoge pieten, topcriminelen en zelfs koninklijke hoogheden die service wilden en allemaal stonden ze aan dezelfde balie. Sinds die tijd is er een hop veranderd en mobiele telecombedrijven hebben een hele goeie job gedaan om allemaal aan een apparaat te laten gaan dat we neit eecht nodig hebben, maar allemaal willen hebben om maar zoveel mogelijk van onze tijd bereikbaar te zijn. dat ze meer van ons weten dan onze partners nemen we voor lief.