‘Wie zich comfortabel voelt, gaat falen’

Begin dit jaar won Ralph Cohen, directeur van IceMobile, de prijs voor Technology Pioneer op het World Economic Forum, waarmee hij toetrad tot een elitegezelschap waarbij ook de oprichters van Google horen. Toch voelt hij zich nog steeds verwant met Willy Wortel. “Doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent, daar wordt elk mens gelukkiger van.”

Hij is nog helemaal vol van het World Economic Forum in Davos. “We hebben veel prijzen gewonnen, waar ik altijd wat lacherig over deed. Maar in Davos is het niveau zó hoog dat ik me heel groot en stoer voelde. Ik heb er met de oprichters van Google gepraat. Al die mensen die ik alleen maar kende van CNN… Alle grote ceo’s, alle grote politici, wow, iedereen was daar! Maar even later voelde ik me ontzettend klein tussen al die grote mensen. Dat gevoel van: ik ben hier omdat ik belangrijk ben, maar ben ik hier wel belangrijk?”

Bron foto: Ilya van Marle

IceMobile werd genomineerd naar aanleiding van een artikel in Red Herring en vervolgens is Cohen wekenlang bezig geweest met de voorbereidingen. “De prijs gaat over executie, leiderschap. Om te winnen moest ik ook een heleboel essays schrijven, over onderwerpen waarvan ik helemaal geen verstand heb. Van CO₂-uitstoot tot internationale politieke conflicten, dus ik heb maar heel veel kranten gelezen. Uiteindelijk wonnen we en dat zegt wel wat, als je weet dat Google hem indertijd ook gewonnen heeft.”

Nieuw kindje

We lunchen in Sotheby’s, om de hoek bij het nieuwe kantoor van IceMobile. Niettegenstaande de deftige omgeving aan de rand van Amstelveen, bestelt Ralph Cohen een kingsize hamburger met een glas mineraalwater. Er moet later op de dag nog hard worden gewerkt.

Hij gaat door over zijn nieuwste kindje, LiveCastr, dat hij in Davos heeft gepresenteerd. Een applicatie waarmee je live vanaf je mobiele telefoon een video kunt uitzenden op internet. Een toepassing die binnenkort wordt geïntegreerd in Hyves, Myspace en Facebook.

Zijn bedrijf IceMobile is internationaal een van de grote spelers op het gebied van mobiel multimedia-entertainment. Het realiseerde in 2006 een groei van 300 procent. Voor de duidelijkheid: het produceert geen sms-diensten of ringtones, maar user generated content en community-formats die je kunt vinden via de portals van de grote internetspelers, maar ook via zestig internationale operator-portals, zoals Vodafone Life en T-Mobile t-zones. Een videoquiz bijvoorbeeld of een minikaraoke, waarbij anderen hun oordeel vellen over iemands zangkunsten. “Je kunt ons het best vergelijken met een omroep of uitgeverij. Wij maken en publiceren de content. Gebruikers betalen, maar ook adverteerders betalen om de eindgebruiker te bereiken. Daarnaast ontwikkelen we concepten voor derde partijen die iets willen doen met digitaal entertainment.”

Snelle groei

Cijfers over deze markt hoor je nauwelijks, maar het gebruik van mobiele diensten lijkt nog steeds niet echt van de grond te komen. Desondanks houdt IceMobile met ruim twintig medewerkers zelf zijn broek op, zonder externe financiers. Dus dat maakt nieuwsgierig naar de hoed en de rand.

“De mobiele entertainmentmarkt is recent met 30 procent is gegroeid. Als een markt nog klein is, dan is dat netto misschien niet veel, maar als je bedenkt dat er jaarlijks een miljard mobiele telefoons worden verkocht en maar tweehonderd miljoen computers, dan besef je dat het gigantisch snel gaat. De snelheid van de verbinding is nu eindelijk serieus, de prijzen zakken, er zijn nu flatrate-tarieven en de toestellen worden steeds gebruiksvriendelijker. Kijk maar naar de iPhone. Ik browse me een ongeluk met dat ding, dus wat de muis voor de pc heeft betekend, dat zou de iPhone weleens voor mobiel internet kunnen betekenen. Nokia zegt nu dat ze meer N95’s verkopen omdat met de iPhone het besef is doorgebroken dat je met je mobiel het internet opkunt. Het mobiele en vaste net, mobiel en pc zijn steeds meer aan het convergeren.”

Hij is altijd al dol geweest op de nieuwste technische snufjes. Hij noemt zichzelf ‘zo’n nerd die alles als eerste wil hebben’. “Mijn vader ging voor zijn werk veel naar Azië en mijn broertje en ik wachten dan tot hij met de taxi ’s ochtends thuiskwam. Heel blij dat hij thuiskwam, maar ook heel blij dat hij een cadeautje meenam, want ik had altijd als eerste de nieuwste games of een video8-camera. Ik zat zelfs met mijn Commodore 64 bij Achterwerk In De Kast. Ik weet niet of het is uitgezonden, maar ik vond het ontzettend cool dat ik daar met mijn Commodore naartoe ging. Mijn eerste spreekbeurt ging ook over computers, dat was eigenlijk al een en soort presentatie zoals ik ze nu nog steeds doe… Je hebt van die mensen die iets nieuws pas willen als de bugs eruit zijn, maar ik vind het juist fantastisch om die bugs eruit te halen! Ik heb nu ook de Mac Air thuis, helemaal te gek.”

Interactiviteit

Wie in deze markten van technologie, communicatie en entertainment succes wil hebben, moet volgens Cohen snel kunnen innoveren, iets waar IceMobile goed in is. “We groeien heel hard, dus dat zou heel comfortabel moeten zijn, maar daar ben ik bang voor. Als je denkt ‘het gaat lekker zo’ en je let even niet op, dan word je zelf zo’n firma waarvan ik zeg: zo moet het niet. Natuurlijk moet je van succesformules spin-offs bedenken en cash cows identificeren. Maar wie zich daar comfortabel bij voelt, gaat falen. Je moet niet bang zijn om fouten te maken en na een aantal maanden de stekker eruit te trekken. De kracht van het medium is interactiviteit. Waar dat wordt gebruikt, vind je de grote successen. Net als op internet, of je nu kijkt naar Google, eBay, MySpace of YouTube. Je zou denken dat traditionele media met hun ervaring snel zouden kunnen innoveren, maar we zien dat ze dat niet doen.”

“En je moet durven. Soms is er iets met veel haken en ogen, waar we toch een lekker onderbuikgevoel bij hebben en dat blijkt dan een hit te zijn. Zoals een toepassing waarbij echte tekenaars in China een cartoon maken van je foto die je vervolgens kunt gebruiken om op je website of mobiel te plaatsen. We dachten ‘let’s give it a try’ en het is een enorm succes. Maar in de waarde van bestaande merken hebben we ons weleens vergist. Piets weerbericht op mobiel werd bijvoorbeeld niks.”

Cohen studeerde communicatie aan de Universiteit van Amsterdam. Een studie die hij met tegenzin en op aandringen van zijn ouders afmaakte, want hij was met een vriend inmiddels het bedrijf Minick begonnen en dat slorpte al zijn tijd op. “Minick was het eerste bedrijf op de Nederlandse markt dat zich bezighield met sms-diensten. Ik kwam toen bij de operators – de Vodafones en de KPN’s – en zei: ‘Ik zou graag een verbinding willen met jullie sms-centrales, zodat we berichtjes kunnen sturen voor onze klanten’. Die zeiden toen: ‘Sms is een netwerkprotocol, dat wordt helemaal niets, kom maar terug als je een idee hebt voor umts’. Dat was in 1998, zo’n tien jaar geleden. Ik zag dat toen anders en kwam uiteindelijk terecht bij Swiss Com. Dat vond het totaal geen probleem en ik kon beginnen.”

Minick werd een succes en zelfs KPN kwam sms-verkeer inkopen. In 2000 verkocht hij Minick, dat inmiddels twintig werknemers had, aan Distefora. Hij moest nog twee jaar aanblijven als directeur, wat hij braaf deed. Maar toen kriebelde het weer. “Ik bedacht: dat sms is leuk, maar er komt binnenkort vast een toestel met een kleurenscherm. Ik houd ervan om dingen te bedenken, te innoveren. Mijn favoriete personage in Donald Duck was Willy Wortel. Ik heb me altijd graag beziggehouden met dingen, waarvan je niet in een boek kunt lezen hoe het moet, maar die je zelf moet uitvinden. Ik wilde op school alleen maar doen wat ik leuk vond. Ik moet tussen mijn veertiende en mijn achttiende echt een nachtmerrie zijn geweest. Ik ben een keer of drie van school getrapt”, lacht hij zelfvergenoegd.

Joodse jongen

“Ik voel me zeker in een onzekere omgeving. In 1998 was ik vier maanden op reis met mijn toenmalige vriendin Suzie, nu mijn vrouw en de moeder van mijn kind. Ik had een Toshiba Libretto bij me en waar ik ook kwam, ging ik online op ICQ. Internetcafés waren er nog niet. Suzie lag met voedselvergiftiging in een ziekenhuis in Maleisië, ik sliep naast haar op een soort bankbed, en ik was de hele dag online, terwijl zij lag te slapen. Ik moest overal inbellen, dus dat was een drama, maar dat vond ik dan leuk.”

Hij lardeert zijn zinnen met Engelse uitdrukkingen, opereert in een internationale entertainmentomgeving en draagt de achternaam Cohen. Dat laatste is weleens een voordeel. “Het verklapt iets, ik zou misschien een joodse jongen kunnen zijn. Wat ik niet wist toen ik in deze markt terecht kwam is dat binnen de entertainmentindustrie, vooral in Amerika, veel joden werkzaam zijn. Zo’n internationale naam is ook handig op zo’n World Economic Forum. Maar sowieso werk ik heel internationaal, en spelen grenzen in mijn leven een heel andere rol dan bijvoorbeeld in dat van mijn ouders, die in de modebusiness werkzaam waren. Wij hebben niets te maken met voorraad, transport of diefstal. Taal- en cultuurverschillen spelen natuurlijk wel een rol, maar de grenzen bestaan niet. Ik blijf het een kick vinden om te zien waar onze revenuen vandaan komen. Het grootste deel komt uit de EU, maar ook uit landen als Panama, Bolivia, Turkije en Rusland. Het gaat 24 uur per dag door. We zeggen weleens: ‘tijdverschil is onze loadbalancing…’ Als Amerika gaat slapen, dan wordt Azië wakker.”

Achter elke grote man staat een sterke vrouw, dat geeft Cohen grif toe. “Suzie is een heel ander persoon dan ik, psycholoog. Ik heb ontzettend veel van haar geleerd. Hoe je gevoel een plek geeft in je bestaan, iets waar ik eigenlijk nooit veel ruimte voor had. Niet bij mezelf en niet bij anderen. Ze heeft me geleerd dat je het wel kunt negeren, maar dat dit een illusie is. Psychische gezondheid, dat vond ik vroeger allemaal geklets. Ik had zoiets van: laat me met rust. Gevoel is iets waar je geen controle over hebt, dus bestaat het niet, je negeert het. Dat houd je een tijd vol, maar daarna ga je keihard op je bek.”

“Omgekeerd heeft ze ook van mij geleerd. Om te werken vanuit je passie, je interesse. Toen ik haar leerde kennen, studeerde ze rechten, maar dat vond ze helemaal niet leuk. Dus zat ze de hele tijd te vloeken op haar studie. Ze komt uit een milieu waar gold ‘als je ergens aan begint, maak je het af’. Dus mijn schoonmoeder was helemaal niet blij dat Suzie mijn advies opvolgde en switchte naar psychologie. Maar nu doet ze precies wat ze leuk vindt en waar ze goed in is. Daar wordt elk mens gelukkiger van.”

Wat hij zelf nog steeds lastig vindt is andere mensen aanspreken op tegenvallende prestaties. Hij noemt zichzelf een slechte manager. “Ik heb weinig geduld, ik stuur niemand aan, dat doen anderen, waardoor ik lekker bezig kan zijn met productontwikkeling en dit soort gesprekken. Als ik heel boos ben, dan heb ik daar geen moeite mee. Als ik teleurgesteld ben in iemand, dan vind ik het heel moeilijk om iemand terecht te zetten, om gematigd mijn onvrede te uiten. Ik wil graag geliefd zijn en zorgen dat iedereen in de club blij is. Dat heb ik van mijn vader. Dus als ik me hiërarchisch moet opstellen, is er het risico dat mensen me als een baas gaan zien. Laatst zei een medewerker ‘u’ tegen me en dat was even schrikken. Maar ik realiseer me ook dat ik wel kan doen alsof iedereen gelijk is, maar zo zien mijn medewerkers het niet.”

Voorlopig, de eerste tien jaar of nog langer, ziet Cohen zichzelf doorgaan met innoveren, daar ligt zijn passie en zijn kracht. “Dat zit diep in mij en ik hoop dat dit zo blijft. In deze branche zie je vaak dat bedrijven te traag zijn bij het nemen van beslissingen. Ze willen eerst een onderzoek, wachten allerlei rapportages af en gaan pas over tot actie als ze zeker zijn van hun zaak, maar dat is vaak te laat in deze snel veranderende markt. Ook wachten ze te lang met toegeven dat iets niet werkt. Trots en schaamte zitten dan in de weg. Ik vind het juist stoer als een bedrijf zegt: we hebben die en die fout gemaakt en daarom doen we het nu anders.”