Bioscoop mag van rechtbank contante betaling weigeren zonder privacyvriendelijk alternatief

Op 16 mei 2022 heeft de Rechtbank Gelderland uitspraak (https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBGEL:2022:2431) gedaan in de rechtszaak die privacy-activist Michiel Jonker had aangespannen tegen de weigering van de Autoriteit Persoonsgegevens om handhavend op te treden tegen de weigering van een arthouse-bioscoop om contante betaling te accepteren bij de aanschaf van bioscoopkaartjes aan de balie.

De rechtbank heeft Jonkers beroep ongegrond verklaard. De rechtbank voert daar in de kern drie redenen voor aan:

– het doel van de bioscoop om de veiligheid te verhogen door het weigeren van contant geld, is gerechtvaardigd;

– dit doel wordt naar het oordeel van de rechtbank door de weigering van contante betaling ook bereikt;

– via de algemene voorwaarden bij de aankoop van een bioscoopkaartje aan de balie (die gelden als een “contract”) mag de bioscoop dit ook afdwingen, met een beroep op artikel 6 lid 1 onder b van de AVG, waarin sprake is van een wettelijke grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens indien er sprake is van de “noodzaak ten behoeve van de uitvoering van een contract”.

Jonker: “Met deze uitspraak is de afschaffing van contant geld weer een stap dichterbij gebracht. Iedere winkelier of caféhouder kan nu zeggen: Ik heb als doel om de veiligheid te bevorderen door contant geld te weigeren. En dan is het volgens de rechtbank prima geregeld. Ook als er geen enkel veiligheidsprobleem is aangetoond. De rechtbank negeert alles wat ik naar voren heb gebracht met verwijzing naar het boek ‘Juridische aspecten van contant geld’ – geschreven door een deskundige van de Nederlandsche Bank. De rechtbank negeert ook artikel 5 lid 2 van de AVG, waarin staat dat een noodzaak voor het verwerken van persoonsgegevens aantoonbaar moet zijn. De rechtbank zegt eigenlijk dat de wens of het doel van de bioscoop om het zo te doen, gelijk moet worden gesteld aan een noodzaak om het zo te doen, zolang de bioscoop dat maar opschrijft in zijn algemene voorwaarden, die dan gelden als een contract. Dit is een vrijbrief voor willekeur. Contante betaling mag op deze manier om volstrekt subjectieve redenen worden geweigerd, ook als dat de privacy van klanten aantast. De bioscoop hoeft maar een magisch woord in de mond te nemen, zoals veiligheid, efficiëntie, hygiëne of wat dan ook – en dan creëert dat zogenaamd meteen een ‘gerechtvaardigd, welbepaald en uitdrukkelijk omschreven doel’ en dus ook een ‘noodzaak’  om persoonsgegevens te verwerken door middel van pinbetaling.”

Gevraagd wat hij nu gaat doen, zegt Jonker: “Het is me al enige tijd duidelijk dat we in Nederland niet in een rechtsstaat leven, in ieder geval niet als het om privacy gaat, maar ook een aantal andere grondrechten worden door onze rechters niet serieus beschermd. Tijdens de zitting stelden deze rechters goede vragen, ze weten prima wat er hier op het spel staat. Maar toch doen ze dit. Ze volgen een bepaald script en negeren al het andere. Ik denk dat ze ’s avonds met evenveel trots in de spiegel kunnen kijken als hun Russische en Chinese collega’s. In mijn ogen heeft dit soort rechtspraak alles weg van de rechtspraak van een ‘kangaroo court’, het is niet meer dan de pretentie van rechtspraak – de keizer heeft erg weinig kleren meer aan. Met het oog hierop, moet ik nu eerst een keuze maken of ik in hoger beroep ga.

De Raad van State heeft in andere door mij gevoerde privacy-rechtszaken al duidelijk gemaakt hetzelfde script te volgen van instemming met contractueel vastgelegde willekeur. Dus ik heb geen enkele illusie dat die mij in hoger beroep in het gelijk zal stellen. Het heeft dus alleen zin in hoger beroep te gaan als ik daarna ook bereid ben om naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) te stappen, zoals ik onlangs heb gedaan in een zaak over privacy in het openbaar vervoer. Maar een stap naar het EHRM heeft weer alleen zin als ik aantoonbare schade heb geleden, anders wordt mijn zaak niet eens in behandeling genomen – en dan moet er opeens wèl heel duidelijk iets aangetoond worden, de rechters meten op dit punt met twee enorm verschillende maten.

De verwerkingsverantwoordelijke hoeft niets aan te tonen, maar de burger wiens gegevens verwerkt worden wel. De vraag is dan of het feit dat ik niet meer naar mijn plaatselijke arthouse-bioscoop kan omdat ik mijn privacy wil behouden, door het EHRM als ‘ significant nadeel’ wordt beschouwd. Is het een significant nadeel om die mogelijkheid tot maatschappelijke participatie kwijt te raken? Ook is het dan de vraag wat voor bewijs het EHRM van mij eist. Hoe kan ik bewijzen dat ik iets niet heb gedaan omdat het mijn privacy zou aantasten? Kortom, het zou heel goed kunnen dat ik ondanks dat mooie Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens en ondanks die mooie AVG, toch rechteloos ben als puntje bij paaltje komt. Maar zelfs in dat geval kan het nuttig zijn om naar het EHRM te stappen, om te laten zien en vast te leggen dat zelfs een burger die er alles aan doet, toch niet beschermd wordt. En dat Nederlandse èn Europese rechters het prima vinden als contante betaling wordt afgeschaft zonder een even privacyvriendelijk alternatief. Ik zal hierover advies inwinnen.”

Indien Jonker besluit in hoger beroep te gaan, steunt Privacy First hem daarin.

https://www.privacyfirst.nl/aandachtsvelden/financiele-privacy/item/1169-rechtszaak-tegen-weigering-contant-geld-door-bioscoop.html (update 24 mei 2022)