Micropayments

Wil de ontsluiting van betaalde online content lukken, dan moeten ook micropayment-methoden wijdverspreid raken. Wie zijn er in de running?

Wat zijn micropayments?

Aan alle betalingen, groot of klein, zijn bepaalde transactiekosten verbonden, uitgedrukt in een percentage van het bedrag of in een vast bedrag. Daarmee zijn al snel enkele tientallen eurocenten per transactie gemoeid. Juist voor wat betreft online content is echter behoefte aan betalingen in kleine bedragen. Het micropayment-betaalmodel is daarom vergelijkbaar met het bellen naar een betaald informatienummer, waarbij de ondernemer geld verdient door vooral veel tikken te laten maken tegen een relatief laag bedrag per tik. Zo bezien kunnen micropayments zelfs in centen of tienden van centen worden uitgedrukt. Afhankelijk van de content en betaalmethode kunnen deze bedragen oplopen tot zo'n tien euro.

Wat kan ermee worden betaald?

Micropaymentmethoden zijn geschikt om betalingen op basis van gebruik of tijd af te handelen. Voor de hand liggende voorbeelden van content zijn krantenartikelen, ringtones, games, porno of beelden van voetbalwedstrijden. Maar ook muziek, films-on-demand, recepten, horoscopen of zelfs wandelroutes kunnen op die manier afgerekend worden (zoals BT click&buy, de Britse licentiehouder van het Duitse Firstgate click&buy, inmiddels ondersteunt). Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld van de simpliciteit van micropayments is het dertig seconden durende animatiespelletje 'das geile schwarze Schaf Sven' op de site van het Duitse Bild. Binnen een week namen 800.000 bezoekers de moeite het spelletje, waarbij zoveel mogelijk witte ooien moeten worden gedekt, à 1,50 euro te downloaden.

Noodzakelijke voorwaardes

Het grote voordeel van micropayments is dat de content, psychologisch gezien, laagdrempelig kan worden aangeboden. Zo rekent Playboy.com jaarabonnementen af in twaalf termijnen van 4,95 dollar in plaats van bijna 60 dollar in één keer. Enkele voorwaarden zijn wel op hun plaats. In tegenstelling tot betaling van grotere bedragen, waarbij meestal voor elke transactie gegevens moeten worden ingevuld, is het zaak dat micropayments met minimale handelingen kunnen worden verricht. Een wezenlijker punt is dat er aanbod is. Multiscope's onderzoek 'in het licht van de verschuiving op internet van gratis naar betaald' mag dan concluderen dat consumenten best bereid zijn te betalen voor content, zolang die betaalde content ontbreekt zegt dat weinig. Dus niet een bezoeker via de site de mogelijkheid bieden het gehele tijdschrift in print na te bestellen, maar specifieke content online onsluiten, zichtbaar maken en er een klein bedrag voor vragen. De explosie van SMS dit jaar spreekt wat dat betreft boekdelen.

Welke methode is geschikt voor welke content?

Gezien de geringe beschikbaarheid van voor microbetalingen geschikt gemaakte content, evenals de weinige praktijkervaring met de genoemde betaalmethoden, valt er in Nederland nog niet veel zinnigs over te zeggen over de vraag welke methode geschikt is voor welke content. Maar voor zover er wel cases bekend zijn, zoals PCM, zou kunnen worden gesteld dat SwitchPoint een prima optie is voor specifieke krantenartikelen, evenals Firstgate dat ook geschikt is voor dagpassen waarmee bijvoorbeeld uitgebreid in een archief kan worden gegrasduind. Dial-up/090x-nummers en prepaid cards lenen zich vanwege hun anonimiteit inderdaad goed voor 'adult content'. De prepaid wallets en mobiele alternatieven zijn wat dat betreft nog onontgonnen. Maar zo zou een gamesliefhebber heel goed uit de voeten kunnen met een wallet, zolang betreffend platform die methode hanteert, en Mobile2Pay zou in theorie een alternatief kunnen vormen voor Firstgate.

Wat kost zo'n micropaymentmethode?

Een aantal voorbeelden. Los van de transactiekosten rekent SwitchPoint vijfhonderd euro voor installatie en 25 euro aan maandelijks abonnementsgeld. Cartio brengt niets in rekening voor een standaardkassa, maar wel twintig procent provisie, terwijl een uitgebreide kassa rond de achtduizend euro kost met een provisie van vijftien procent. Mobile2Pay's setup fee varieert van 529 tot 1900 euro, het maandelijkse abonnement bedraagt 149 euro en voor microbedragen van 0,60 tot 4,99 euro rekent Mobile2Pay 0,23-0,38 euro per transactie. Al met al moet een redelijk groot bedrijf volgens payment service provider Bibit al gauw een paar duizend euro per maand reserveren voor de afhandeling van microbetalingen.

Achter de schermen woedt overigens een flinke strijd rond reverse billing, waarbij telco's circa vijftig procent van de inkomsten via telefonie afromen. Spelers zijn dan ook naarstig op zoek naar methoden om deze marges te kunnen omzeilen.

Problemen en belemmeringen

Wat een belemmerende rol speelt bij de implementatie van een micropayment betaalmethode is dat veel informatie online nog steeds gratis is. Retail payment consultant Simon Lelieveldt stelt dan ook dat iedere content provider nauwkeurig moet afwegen hoeveel meerwaarde diens beoogde betaalde content heeft voor hoeveel mensen. Falk Madeja, de Nederlandse vertegenwoordiger van Firstgate, is wat dat betreft rigoureuzer en draait het om. Voor eigen parochie: "Het wordt de hoogste tijd dat Nederlandse contentaanbieders intern orde op zaken stellen en succesvolle buitenlandse initiatieven kopiëren. Sterker nog, if you can't bill it, kill it."

Het grootste probleem blijft echter het gebrek aan standaardisatie, waardoor consumenten zich overal apart zouden moeten inschrijven. De Duitser Kartsten Stroborn, mede-auteur van het 'Handbook on e-payments', stelde begin oktober tijdens de Content Billing Europe-conferentie niet voor niets: "Zoals de Europese Centrale Bank heeft opgemerkt: een betaalmethode is slechts efficiënt, wanneer zij wijdverspreid gebruikt wordt." Het zegt wat dat betreft genoeg dat zelfs PSP's als Global Collect en Bibit, dat ooit nota bene een van de eerste was met een eigen micropaymentsysteem, nog niets hebben geïmplementeerd.

Relativering

Een relativering is hier op zijn plaats. Micropayments betreffen immers een nieuwe vorm van geld die nog een marktpositie zal moeten veroveren. Bovendien moet standaardisering ook niet worden overdreven, meent de Duitser Malte Krüger van PaySys Consultancy (eveneens tijdens Content Billing Europe). "Het ingewikkelde in de huidige strijd tussen micropayment-alternatieven is het huidige driepartijenstelsel: als A iets aan B wil betalen maar ze gebruiken niet dezelfde betaalmethode dan is er een structureel probleem. Meest voor de hand ligt daarom een vierpartijenstelsel, zoals dat al gangbaar is. A heeft zijn eigen creditcardmaatschappij en B zijn eigen bank, maar door een overeenkomst tussen de instellingen kan A rechtstreeks aan B geld overmaken. In de supermarkt kun je toch ook op verschillende manieren betalen?"