Weinig bekendheid met Wet bescherming persoonsgegevens

Zullen we er ook maar even bij melden wat de belemmeringen zijn? Als burgers last hebben van het zoveelste bedrijf dat de wet bescherming persoonsgegevens aan de laars lapt worden de lasten alleen maar groter als je er wat tegen wil doen. Het probleem dat bedrijven kunnen doen en laten wat ze willen zorgt dat burgers het veelvoudige aan moeite en geld moeten steken om het hopelijk wat minder te laten worden. Als je van zo'n bedrijf wilt weten welke gegevens ze van je hebben en hoe ze er aan komen mogen ze er zelfs nog geld voor vragen ook. Als je eist dat ze je gegevens verwijderen kan je enkel hopen dat ze het niet stiekem houden en door blijven verkopen. En een bedrijf verantwoordelijk stellen voor hun gebrek aan respect voor de wet en je persoonsgegevens, dat gaat nog veel en veel meer in de papieren lopen. Het CBP is een wassen neus. Ze beschermen niets, ze houden een systeem in stand waarbij persoonsgegevens nagenoeg vrij verhandelbaar, vrij verwerkbaar zijn voor commerciele doeleinden. Het gaat om honderdenmiljoenen aan records waarover geen enkele mogelijkheid bestaat om aan te tonen dat de bedrijven het mogen verwerken en hoe ze het verwerken. Maar er is geen controle, laat staan handhaving.

privacy … wat is dat, anno 2009? werkelijk iedereen kan alles vanje weten. je bent niemand meer. o nederland, o vaderland…(wa sir) nee, dat nederland bestaat niet meer. nederland zelf bestaat niet meer, dat is de reden. o.a het internet is een duidelijke schuldige. maar de mens er achter is natuurlijk ook schuldig, en dat is de nederlander. conclusie:is onze maatschappij niet aan het eind van zijn bestaansrecht aangekomen? is er nog wel recht? wat van mij is, is toch van mij. alleen tegenwoordig niet meer. een wet op gegevensverstrekking kan een tijdelijke oplossing zijn. totdat iedereen zich correct gaat gedragen; maar dat is een droom. word maar een dromer … pieter

Tot het moment dat je ineens onderwerp van onderzoek bent. Banken, verzekeringen, advocaten en de media in Nederland laten natrekken waar je werkt, wat je inkomen is , of je een kenteken op naam hebt, met wie je omgaat, wat op je bankrekening staat, of je een strafblad hebt en ga zo maar door. Hoe de overheid in de praktijk omgaat met persoonsgegevens en privacy is te lezen en te zien aan de hand van originele documenten op http://www.michelkraay.nl/ . Een privacy dossier met als ingredienten hypocrisie, incompetentie, willekeur, opsporingsmethoden en grensoverschrijdende journalistieke werkzaamheden van Peter R de Vries. Michel geeft ons een inkijkoperatie in de handel van geheime informatie zoals die er is en laat zien dat de opdrachtergevers vieze schone handen hebben. Een aanrader met als ingredienten hypocrisie, incompetentie, willekeur, opsporingsmethoden en grensoverschrijdende journalistieke werkzaamheden van Peter R de Vries. 

Slachtoffers van informatiebureau Mariendijk moeten zelf initatief ondernemen om uit te zoeken of persoonlijke gegevens zijn misbruikt door advocatenkantoren. Het is niet de taak van het College Bescherming Persoonsgegevens om de gedupeerden zelf aan te schrijven. Bureau Mariendijk Intermediar BV in Zoetermeer maakte gebruik van corrupte ambtenaren, tussenpersonen en medewerkers van andere (overheids)instellingen om informatie die anderszinds niet legaal verkrijgbaar is te verzamelen voor een aantal bekende advocatenbureau's. Mari?ndijk was marktleider op het gebied van dit type informatieverzameling. Het CBP heeft nu de dossiers in bezit van enkele tienduizenden mensen van wie op een illegale manier informatie is verzameld. Maar een seintje van 's lands privacywaakhond krijgen ze niet. "Wij zijn een toezichthouder, het is niet onze taak om iedereen afzonderlijk aan te schrijven", aldus een woordvoerder van het CBP in Den Haag. Het is zelfs twijfelachtig of de slachtoffers hun eigen dossier kunnen inzien. Het CBP onderzoekt nog in hoeverre gedupeerden, mochten ze zich melden, het recht hebben om hun dossiers in te zien. De personen of instellingen waarover dergelijke informatie werd verzameld, waren doorgaans verdachten van financieel wangedrag of -beheer: het ging veelal om wanbetalers of frauders met meerdere tonnen schuld. De informatie werd verzameld zodat advocaten erachter konden komen of ze nog ergens verborgen tegoeden hadden zodat het geld via procedures teruggebracht kon naar de rechtmatige eigenaren. Uit en CBP-rapport van april 2003 blijkt het te gaan om sofi-nummers, gegevens over belastingen, uitkeringen, aanrakingen met justitie, tenaamstellingen van voertuigen, rekeningnummers, soms zelfs met saldi, kredietfaciliteiten en informatie over het bezit van aandelen. Advocaten, waaronder grote kantoren zoals Pels Rijcken en Droogleever Fortuijn, Nauta Dutilh, De Brauw Blackstone Westbroek en Houthoff Buruma waren er kind aan huis. Hoewel elke advocaat in Nederland wist om welk bureau het ging, was het voor de openbaarheid niet duidelijk wie de malafide speurder was. Deze week lekte de naam alsnog, zo schrijft Netkwesties, dat eveneens een interview met de directeur van het gewraakte informatiebureau publiceerde.  http://www.recht.nl/proxycache.html?cid=23572  

Internet & rechtshandhaving gaan voorlopig nog niet hand in hand. Een van de oorzaken daarvan is, zoals ook uit dit artikel blijkt, dat er geen vraag is naar privacy bescherming. Zolang dat het geval is, zal er ook weinig veranderen.  http://www.petenict.nl

Ik heb een aantal keren aangedrongen op inzage/verwijdering en mijn ervaring is dat de grote meerderheid van gegevensverwerkers/gegevensverzamelaars gewoon niet meewerkt. Zulke verzoeken worden stelselmatig gefrustreerd en daar zou iets tegen gedaan moeten worden. Het moet niet alleen mogelijk zijn om je gegevens in te zien en te wijzigen, het zou ook verplicht makkelijk gemaakt moeten worden.  Als een gegevensverwerker/gegevensverzamelaar de boel traineert zou daar een flinke sanctie op moeten staan.

universitair docent J.J.C. Kabel van de Universiteit van Amsterdam in de wetenschappelijke bundel 'Privacyregulering in theorie en praktijk' in de druk van 2007. "Indien de onderzoeksopdracht door de opdrachtgever gedetailleerd wordt voorgeschreven, kan worden aangenomen dat deze in ieder geval het doel van de verwerking heeft vastgesteld." En volgens de Wet Bescherming Persoonsgegevens (artikel 1 sub d) is degene die 'doel en middelen van de verwerking' vaststelt de verantwoordelijke. Kabel: "Dat pleit op zijn minst voor een gedeelde verantwoordelijkheid, zo men al niet een volledige verantwoordelijkheid zou kunnen bepleiten voor de opdrachtgever en het bureau vervolgens als bewerker zou kunnen kwalificeren." Volgens Kabel is het voordeel van het leggen van de volle verantwoordelijkheid bij de opdrachtgever dat deze een nauwkeurige omschrijving van het onderzoek moet geven, volgens artikel 14 van de Wbp, terwijl informatie- en recherchebureaus zich bij hun onderzoeken laten leiden door eigen gedragscodes.

Privacy stelt in Nederland steeds minder voor en dat is de schuld van politie en politici. Zegt Jacob Kohnstamm, voorzitter van het College voor de bescherming van persoonsgegevens. Het college heeft voor het eerst in zijn bestaan een dossier overgedragen aan het openbaar ministerie. Dat ging over een handelsinformatiebureau dat handelde in onwettig verkregen gegevens. Echt ongelooflijk. Het bedrijf werkte samen met iemand die als een stand-up comedian links en rechts vertrouwelijke informatie over particulieren los praatte. De man is inmiddels veroordeeld tot een gevangenisstraf, mede op basis van onze informatie. Justitie heeft tegen de eigenaren strafvervolging ingesteld. U kijkt daar zeer tevreden bij. Het is wel een mijlpaal. Maar twee jaar later blijkt de heer Kohnstamm voornoemde casus ineens niet meer te kennen. Zie en luister , start bij minuut 58,25   http://www.debalie.nl/player/playmovie_v2.jsp?movieid=91796&videofragmentsid;=