Wie wint, die leeft

De schaarse tijd die het leven biedt wordt in deze industrie vaak stiekem opgepeuzeld door educatieve projecten, verenigingswerk, congrescommissies of andere bestuurlijke taken die financieel tot niets leiden maar warempel vaak gezellig blijken te zijn of je frisse inzichten verschaffen in bijvoorbeeld nieuwe wereldwijnen.

De allerleukste taak is het jaarlijkse jurywerk dat gezien de veelheid aan jury’s en prijzen je op een of andere manier toch altijd weet te scharen om een actieve rol te vervullen.

Een constante in deze laatste tak van sport is dat de prijzenfestivals voor reclame, communicatie, interactieve concepten, mediaplanningtactics, strategie-awards, webwinkelhitparades, site van het jaarverkiezingen of andere pseudocreatieve erupties elk jaar complexer worden. Enerzijds een bemoedigende, anderzijds een ontluisterende conclusie.

De bemoedigende kant van het verhaal omhelst de vaststelling dat media, van welke aard dan ook, steeds professioneler worden. Een huwelijk tussen de rechter- en linkerhersenhelft lijkt de komende jaren daadwerkelijk tot stand te komen. Prille copulatie tussen de analytische en creatieve tak van de industrie lijkt reeds aan de orde.

De ontluisterende kant van het verhaal zit in het punt dat de dames en heren, participanten van dergelijke wedstrijden, volstrekte onduidelijkheid weten te scheppen over het vaststellen van wie welke inzending nu eigenlijk is. Iedereen zit tegenwoordig op elkaars stoel. De media-exploitant op die van het reclamebureau, het reclamebureau op die van het mediabureau en het productiebedrijf op die van het reclamebureau. Dit gaat zo ver dat wanneer een casus wint, het volgende tafereel zich afspeelt.

Een veelheid van mensen aan de gevierde tafel staart elkaar met grote pupillen aan. Het is even stil en de groep weifelt om te beslissen wie het podium op kruipt. Derhalve kunnen ze slechts vaststellen dat een ietwat vage hoornbebrilde jongeman het podium reeds heeft beklommen en de prijs in ontvangst heeft genomen.

Een andere variant is dat de ‘winnaars’ ruzie krijgen op het podium. Persoonlijk vind ik deze laatste methode veel beter want dit geeft het prijzenfestival meer entertainende waarde en involveert het publiek bij de probleemstelling. Een aspect dat meestal karig aanwezig is op dit soort avonden.

Binnen historisch perspectief is alles verklaarbaar. Want tot ergens in de jaren ’70, toen de verdeling nog duidelijk was, zat de typische taak van het mediabureau – namelijk het plannen en inkopen van media – simpelweg onder hetzelfde dak als het reclamebureau.

 De veelheid en versnippering van media hebben beide zaken ferm uit elkaar gedreven. Achteraf bekeken een wijs besluit. Temeer omdat creatie volledig vaart op een goed werkende rechterhersenhelft, terwijl het zorgen dat de juiste boodschap bij het juiste publiek komt baat heeft bij een overontwikkelde linkerhersenhelft.

Beide hersenhelften zullen de komende jaren beter moeten leren samenwerken en bepalen wat wel of niet in scope ligt. Deze keer liefst niet te lang bakkeleien over de boedelscheiding die net zoals dertig jaar geleden opnieuw tot stand moet komen. En denk aan het spreekwoord: daar waar twee honden vechten voor het been, gaat de derde ermee heen. Lang leve de prijzen!