“Ik deel me helemaal suf op sociale netwerken”

Als marketeer weet u: als je rijk wilt worden, moet je persoonlijke gegevens van je klanten verzamelen. Dat kan tegenwoordig heel makkelijk. Laat verveelde internetters een of andere gare persoonlijkheidstest doen en vraag, vlak voordat u de uitslag toont, een rits persoonlijke gegevens met doorverkoopdisclaimer. Het grootste deel van de mensen zal keurig invullen waar ze wonen, welke opleiding ze gevolgd hebben en welk bedrag er elke maand op de loonstrook staat.

Dit is precies wat de schurken van mediatoko Advance deden: mensen lokken met allerlei kekke testjes (Je Echte Leeftijd, weet u nog?), om vervolgens deze gegevens te verkopen aan derden. Zeer persoonlijke medische informatie over miljoenen Nederlandse mensen was onderdeel van het pretpakket dat je voor veel centen kon kopen bij die graaibazen.

Advance is, terecht, gepakt. Maar er glibberen meer instellingen over het wetboek Bescherming Persoonsgegevens heen. Bedrijven en overheden doen mooie beloftes in privacy statements en wetten, maar het verlangen naar méér geld van klanten en méér controle over burgers lijkt onstilbaar.

De toekomst van uw en mijn privacy is onheilspellend. Maar, als ik zeg dat ik me daar druk om maak, krijg ik altijd het volgende tegenargument teruggeworpen: "Maar jij zit toch op Twitter?"

Dat klopt. Ik deel me helemaal suf op sociale netwerken, met alle details over mijn persoonlijk leven. Ik check in bij kroegen op FourSquare, betwitter mijn avonturen en maak mijn hele vriendenkring zichtbaar op Facebook. Sociale websites zijn leuk, en bestaan bij de gratie van persoonlijke informatiedeling. Toch moet u deze ogenschijnlijke informatieroekeloosheid niet verwarren met een gebrek aan een verlangen naar privacy.

Ik ruil een deel van mijn privacy heel bewust in voor entertainment, maar ben tégen het doorverkopen van gegevens aan derden. Tegen oneindige groei van bedrijven met allerlei informatieverzamelende subdivisies. En tegen de inmenging en controle van de overheid over mijn gegevens. Ik vind het een eng idee dat complexe algoritmes alle elementen van mijn privébestaan filteren, zodat bedrijven en overheden ongeëvenaarde controle kunnen uitoefenen.

Veel mensen verbaliseren hun grote vertrouwen in bedrijven en overheid door te zeggen "ik heb niets te verbergen". Maar als je de moeite neemt om even door te vragen, blijkt dat iedereen behoefte heeft aan privacy en bijbehorende vrijheden.

Het feit dat mensen hun vakantiefoto’s op internet zetten en hun leven betwitteren, mag geenszins geïnterpreteerd worden als een gebrek aan privacybehoefte.