-

Nieuwe Richtlijn Pakketreizen in Nederlandse wetgeving omgezet

De nieuwe Richtlijn Pakketreizen en Gekoppelde Reisarrangementen EG 2015/2302 is inmiddels omgezet in Nederlandse wetgeving. De nieuwe wet geldt voor (reis)overeenkomsten die op en vanaf 1 juli 2018 worden afgesloten.

Nieuwe termen

Vergeet allereerst de oude term (reis)agent. De wet spreekt van een ‘doorverkoper’ of ‘organisator’ of ‘handelaar’. Een ‘handelaar’ is de verzamelnaam voor allen.

Zakelijke reiziger?

De zogenaamde ‘zakelijke reiziger’ verdwijnt. Men spreekt gewoon van de reiziger, of deze nu voor werk of gewoon privé reist of een vakantie combineert met werk. Anders gezegd, de reiziger ‘hoeft geen consument te zijn, maar kan ook gewoon een zakenreiziger zijn’. De ‘zakenreiziger’ krijgt slechts niet de bescherming uit de nieuwe wet als hij of zij zijn of haar reis heeft afgesloten bij een beroepsmatig handelende doorverkoper of organisator en daar een raamovereenkomst, SLA of iets dergelijks aan ten grondslag ligt.

SGRZ?

Waarom stelt de SGR dan dat men nu ook gedekt moet zijn tegen faillissement voor de zakelijke reiziger in haar schrijven van 20 maart jl.? In zekere zin klopt het, maar waarom is de SGRZ opgetuigd? Citaat SGR: “ Als organisator van pakketreizen, en dat bent u onder de nieuwe wet al snel, dient u een insolventiedekking te hebben richting uw zakelijke klant. Hoe? Door SGRZ-deelnemer te worden!” (einde citaat)

Hier had gewoon kunnen staan; er is niks nieuws onder de zon. Als je (reis)organisator bent, dien je verzekerd te zijn tegen faillissement richting de reiziger. De zakelijke reiziger is namelijk gewoon een reiziger volgens de wet. Hoogstens neemt het volume iets toe. Verzekeren kan overigens via de SGR, GGTO, STO of een verzekeraar. Nog een citaat: “Uit onderzoek is gebleken dat de zakelijke opdrachtgever zich door de nieuwe wet bewust is van de risico’s die er zijn en bewust kiest voor een organisator die SGRZ-garantie biedt.” Ook hier kan iets opgemerkt worden. Het maakt helemaal niet uit of zij zich ervan bewust zijn. Elke organisator moet namelijk verzekerd zijn. Hoe weten ze dat dan?

ACM moet organisatoren die wél verzekerd zijn openbaar maken

De wet stelt dat Autoriteit Consument & Markt moet handhaven. De ACM moet met name ook toezien op de verplichte verzekering tegen insolventie (faillissement). De ACM moet een overzicht van organisatoren die aan de eisen voor insolventiebescherming voldoen openbaar toegankelijk maken.

Gekoppeld reisarrangement

De handelaar die een gekoppeld reisarrangement faciliteert dient zich ook te verzekeren tegen faillissement. De reiziger geniet echter minder bescherming onder de nieuwe wet dan hij verkrijgt als een pakketreis wordt geboekt.

Schade en klachten

De organisator moet een non-conformiteit (niet voldoen aan hetgeen beloofd werd of verwacht mocht worden op basis van de reisovereenkomst) binnen een redelijke termijn oplossen. Doet hij dat niet dan mag de reiziger dit zelf doen en om terugbetaling van de noodzakelijke kosten vragen. Al de reisorganisator de reiziger niet (snel genoeg) helpt of het probleem een onmiddellijke oplossing vereist, dan mag de reiziger dit zelf regelen. Als voorbeeld noemt de toelichting een taxi die een reiziger moet nemen om zijn vlucht te halen indien de geregelde transfer van de organisator vertraging heeft of niet op komt dagen.

Je moet betalen voor gestrande reizigers

Indien de terugkeer van de reiziger niet mogelijk is de organisator aansprakelijk voor de kosten van accommodatie voor ten hoogste drie overnachtingen per reiziger. Ook in het geval van overmacht. Indien de reiziger echter beperkt mobiel is, zwanger, alleenreizend minderjarig of andere speciale medische bijstand nodig hebben, dan geldt deze kosten beperking van drie nachten niet. Wel dient de reisorganisator minimaal 48 uur voor vertrek geïnformeerd te zijn over de bijzondere (medische) omstandigheden van de reiziger.

Verplichte hulp en bijstand

De organisator is verplicht passende hulp en bijstand te verlenen. In alle gevallen. Deze moeten feitelijk zijn afhankelijk van de behoefte en situatie. De toelichting noemt opvang tijdens een vertraagde vlucht, verzorging van verblijf, repatriëring (niet slechts bij een calamiteit dus) en hulp als bagage vertraagd of zoek is. De kosten van de hulp en bijstand komen voor rekening van de organisator! Ook in een overmachtssituatie of als het probleem aan iemand anders te wijten is. De kosten kunnen slechts verhaald worden op de reiziger als sprake is van grove opzet of nalatigheid door de reiziger.

Vorderingen en claimen

De reiziger kan net als nu zijn vordering indienen bij de organisator. De organisator is aansprakelijk voor al haar hulppersonen. Ook dus voor een probleem in het hotel, bij de airline etc. Het faillissement van een luchtvaartmaatschappij ligt bijvoorbeeld ook binnen de risicosfeer van een organisator. Een losse tegel in het hotel en een reiziger breekt daardoor zijn been? De organisator is aansprakelijk. De nieuwe wet zegt echter dat de reiziger geen dubbele vergoeding mag ontvangen. Schadevergoedingen dienen met elkaar te worden verrekend. De reiziger kan, zo lijkt het, nu ook de organisator aanspreken op vluchtvertragingen, wijzigingen et cetera.

De wet zegt al dat de organisator zijn schade kan verhalen op zijn hulppersoon, de luchtvaartmaatschappij, ook in het geval van een vluchtvertraging dus. De vraag is nog of de organisator kan volhouden dat de Verordening EG 261/2004 (vluchtvertraging, vluchtwijziging, overboeking of annulering van de vlucht) voorrang heeft als een reiziger schadevergoeding of compensatie eist. Aangezien de organisator verhaal heeft op de airline (regres) lijkt dat niet zo.

Aansprakelijkheid

De organisator kan zich niet langer beroepen op sommige beperkingen van zijn aansprakelijkheid voor wat de hoogte van de vergoeding betreft. Nu is dat vaak nog maximaal driemaal de reissom. De nieuwe wet spreekt van minimaal driemaal de reissom als sprake is van letselschade en opzettelijke schade, nalatigheid of voorafgaande of in te schatten wetenschap van een wanprestatie. Andere schade mag wel beperkt worden.

Klachttermijn

De klacht van een reiziger wordt ook geacht tijdig en correct te zijn ingediend als deze bij de wederverkoper (reisagent) is ingediend. Ook wordt beschreven dat de hoogte van een schadevergoeding beïnvloed kan worden door niet tijdige melding én… niet tijdig reageren door de organisator. De nu nog lege huls in de ANVR-reisvoorwaarden waarin staat dat de organisator binnen vier weken moet reageren krijgt daarmee meer houvast. Als voorbeeld: het grootste gevolg van niet tijdig reageren door een organisator kan zijn het verval van alle rechten van de organisator.

Verjaringstermijn

De verjaringstermijn van enige vordering gaat naar twee jaar. Dus, organisator, bewaar alle gegevens gedurende die tijd! Voor meer informatie: BRON

Deel dit bericht

1 Reactie

Jip Meijer - Durendale Reizen

Fijn dat je GTTO en STO ook noemt als alternatief voor SGR. Beide komen voort uit het VvKR initiatief.

Plaats een reactie

Uw e-mailadres wordt niet op de site getoond