“Voor verandering moet je pijn lijden”

Stephan Fellinger (45) leerde onderhandelen in het pannenkoekenhuis van zijn grootouders en in de studio’s van Hilversum. Wat de internetstrateeg en digitaal denker primair drijft, is hoe mensen omgaan met hun omgeving. Van het digitale werk- en leefterrein van alledag tot de Afrikaanse natuurparken.

Tussen de treinen van en naar Amsterdam, Utrecht, Deventer en Groningen staat het restaurant Perron 4/5. Een stijlvol rustpunt op het Amersfoortse treinstation. Wellicht is deze omgeving in Fellingers thuisstad illustratief voor waar hij voor staat. Mensen en lijnen bij elkaar brengen. Duiding en context creëren in een niet aflatende stroom van fysiek en digitaal verkeer.

Kom je uit een ondernemersfamilie?
“Ja, mijn grootouders hadden pannenkoekenhuizen, onder andere in Lage Vuursche. Daar ben ik opgegroeid. Toen mijn grootouders daar ooit rondreden was er niets. Maar mijn oma was erg zakelijk. In die tijd had je twee soorten pannenkoeken: met spek en met suiker. Mijn oma verzon toen dat je wel twintig soorten pannenkoeken moest kunnen bestellen. Ze had het ook over ‘het geheime recept in de familie’ en was toen al bezig met het verhaal eromheen. Wat dat betreft is ze mijn voorbeeld, al dacht ik lang dat het ondernemerschap niets voor mij was.”

Hoe ben je in de media terechtgekomen?
“Tijdens mijn studie hbo marketing had ik een baantje bij NOS Radio. Ik reed bandjes met muziek heen en weer tussen de omroepstudio’s en de fonotheek. Dat was een leuke tijd, want ik ging ook vaak mee naar drive-inshows en nachtuitzendingen van opkomende dj’s als Wessel van Diepen en Rob Stenders. Na mijn opleiding ben ik de televisiekant opgegaan. Daar deed ik sales bij het NOB, onder directeur Pieter Porsius, en had contact met omroepen, regisseurs en producenten. Het is goed als je leert verkopen en contracten opmaken.”

Hoe kwam je in contact met de wereld van het internet?
“Dat was in 1995. Een NOB-collega wilde me iets nieuws laten zien dat ‘de wereld zou veranderen’. Toen ik internet voor het eerst zag, was ik helemaal opgewonden. Ik had echt het idee dat dit de wereld zou veranderen. Vanuit het NOB werd ik eind jaren negentig parttime gedetacheerd bij Media Plaza in Utrecht. Daar gaf ik inspiratie- en creatieve sessies. Als we wat verkochten, dan besteedde ik dat uit aan NOB Interactive. Daarna heb ik bij reclamebureau BBDO gewerkt. Ik dacht dat ze daar ‘voorkennis’ hadden over internet via de collega’s in Amerika. Niets bleek minder waar. Daarna ben ik, met nog een kleine tussenstop bij onlineadvertisingbureau AyZee, voor mezelf begonnen.”

De meeste mensen kennen je van de SpinAwards.
“Daar ben ik inderdaad een groot deel van het jaar mee bezig. Daarnaast heb ik nog een niche-uitgeverij met mijn zus, Blogo Media, ben ik docent van NextMarketeer en spreek ik veel op congressen en bij opdrachtgevers in besloten kring. Dat laatste is interessant. Vroeger had ieder koningshuis namelijk een nar. Die mocht alles zeggen tegen de koning, zonder dat hij naar het schavot werd gebracht. Die rol vervul ik vaak. Ik hou, vooral bij financiële instanties, sessies over gedragsverandering en veranderingsmanagement onder invloed van internet. Die organisaties weten dat ze het anders moeten gaan doen, maar hebben een spiegel nodig. Ik ben degene die kleine duwtjes geeft in langdurige veranderprocessen.”

Vandaar ook je rol als medeoprichter en bestuursvoorzitter bij de SpinAwards?
“Inderdaad. De rode draad in alles wat ik doe, is de rol van internet in ons leven onder de aandacht brengen en hoe we ons daardoor laten leiden.”

Wat zou je zijn geworden als er geen internet was?
“Dan zou ik parttime ranger zijn geweest en deels actief met psychologie. Mijn hart gaat sneller kloppen van safari’s in Afrika. Ik ben dan ook van plan om binnen een paar jaar een rangercursus te doen. Ik wil mensen de schoonheid van de natuur en dieren laten zien. Dieren zoeken, de omgeving verkennen en mensen verhalen vertellen. Als mens word je daar heel nederig van. Wij denken dat alles van ons is, maar het beste wat de aarde kan overkomen, is als de mens zichzelf zou opheffen. Ik word heel gelukkig als je me neerzet in Kenya op de Masai Mara en ik de krokodillen en hyena’s zie.”

En daarnaast?
“De rest van mijn tijd zou ik graag besteden aan het diepere van de mens. Zeker in de huidige tijd is aandacht de heilige graal, maar ook steeds meer een schaars goed. We willen meer aandacht en geven steeds minder aandacht.” “Groepsprocessen intrigeren me, of het nu om mensen of dieren gaat. Ik vind dat we in deze digitale tijd meer moeten kijken naar de kennis over het sociale brein. Waarom willen we tot een groep behoren? Wanneer komen we erachter dat we ons hele gedrag en onze intenties in handen van partijen als Google leggen? Dat komt voort uit gemak. Ik denk dat er een tegenbeweging komt, dat we onze eigen informatie weer in eigen handen nemen en de waarde ervan onderkennen.”

Wat staat er volgens jou te gebeuren in 2012 op dat gebied?
“Wil je veranderingen in de wereld bewerkstelligen, dan moet je pijn lijden. Ik heb het idee dat mensen en bedrijven in sommige branches niet voldoende pijn hebben gehad. De huidige financieel-economische tegenwind is in die optiek een goede ontwikkeling. Het werkt zuiverend. Sommige branches krijgen daardoor meer voedingsbodem om dingen echt anders te gaan doen.”

Fotografie: Ernst Seaber (c)