Column: Hetzelfde schuitje

Een mooie nazomerse zaterdag, het is bijna windstil met een dapper zonnetje dat de nakende herfst doet vergeten. We varen ons sloepje over het IJ richting Amsterdam Noord, bestemming Broek in Waterland. Mijn vriend en ik zijn beginnende schippers, dit wordt onze eerste verre tocht. 

Op het water zit je in een andere wereld. Een wereld die bol staat van vroege innovaties. Zo varen we door de Willemsluis, waar we de dubbele schutsluizen bewonderen. We zakken er bijna een meter, en houden ons vast aan de verweerde touwen, net als vele schippers voor ons. Eeuwenoud vernuft. Onze tocht vervolgen we over steeds smallere waterwegen, tot de kleinste slootjes in Waterland. Het voelt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. We zien kleine weidemolentjes, die het water uit de weilanden kunnen wegpompen. Vele dijken en terpen hebben dit waterrijke veenweidegebied getemd. Sommige huizen bereik je alleen over het water. Je vindt er per huis een kabelpontje, dat de bewoner zelf met de hand moet bedienen. Eenvoudig doch doeltreffend.