Column: Hetzelfde schuitje

Een mooie nazomerse zaterdag, het is bijna windstil met een dapper zonnetje dat de nakende herfst doet vergeten. We varen ons sloepje over het IJ richting Amsterdam Noord, bestemming Broek in Waterland. Mijn vriend en ik zijn beginnende schippers, dit wordt onze eerste verre tocht. 

Op het water zit je in een andere wereld. Een wereld die bol staat van vroege innovaties. Zo varen we door de Willemsluis, waar we de dubbele schutsluizen bewonderen. We zakken er bijna een meter, en houden ons vast aan de verweerde touwen, net als vele schippers voor ons. Eeuwenoud vernuft. Onze tocht vervolgen we over steeds smallere waterwegen, tot de kleinste slootjes in Waterland. Het voelt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. We zien kleine weidemolentjes, die het water uit de weilanden kunnen wegpompen. Vele dijken en terpen hebben dit waterrijke veenweidegebied getemd. Sommige huizen bereik je alleen over het water. Je vindt er per huis een kabelpontje, dat de bewoner zelf met de hand moet bedienen. Eenvoudig doch doeltreffend. 

Ook wij moeten aan het handwerk. Waar de grote bruggen met een knop de brugwachter inseinen, komen we nu aan bij kleine bruggetjes die je zelf moet ophijsen. Hijsen en varen tegelijk lukt ons niet, we krijgen gelukkig hulp van aardige passanten. De een weet de schuiven te vinden, de ander snapt hoe je moet takelen. We varen verder, onwetend van de ondiepte van de meertjes. Als we bijna vastlopen, en de motor horen haperen, slaan wij tevergeefs aan het googelen. Een vriendelijke schipper schiet te hulp. Hij tovert een ijzerdraadje tevoorschijn waarmee in een handomdraai het slangetje van de motorkoeling is ontstopt. Concrete oplossingen voor problemen in de echte wereld. 

We ervaren hier in het klein wat in het groot in Nederland niet altijd meer lukt. Oog voor de ander, ook de onbekende. Samenwerken om de problemen van het water te bedwingen. Verfrissend als je het vergelijkt met de discussies online. Van klimaatontkenners tot opportunistisch bouwen in te laaggelegen land. Zelfs over water vinden we elkaar daar niet. Hoe dol ik ook ben op digitale technologie, de nuchtere waterinnovaties hebben dit weekend mijn hart gestolen. Als we weer ervaren dat we in hetzelfde schuitje zitten, samen. En tijdig komen tot ruimte voor het water en eigentijdse waterinnovaties, dan komt de toekomst van ons lage landje wel goed. Waar een wil is, is een (water)weg.

Over de auteur: Brechtje de Leij werkt als mobile strategist en schrijft columns voor Emerce.

* Dit artikel verscheen eerder in het novembernummer van Emerce magazine (#186).