[Podcast] Doorzetters met Anton Nooteboom: ‘Ik voelde enorme leegte’

Anton Nootenboom stond op een klif bij North Head in Australië, de wind rukte aan zijn kleren, de zee brulde onder hem. “Ik begreep waarom sommige mensen die allerlaatste stap zetten,” zegt hij.

Tien jaar als militair, drie missies in Afghanistan en een explosie op vijftig meter afstand hadden hem niet gebroken. Maar op dat moment, in 2016, op zijn eenendertigste, stortte zijn wereld in. Wat begon als een avontuurlijke carrière bij Defensie, eindigde in een depressie die hem bijna opslokte en werd het startschot voor een nieuwe missie.

Anton Nootenboom, nu beter bekend als de Barefoot Dutchman, is een voormalig militair en oprichter van de Barefoot Dutchman Foundation. Hij zamelde 200.000 euro in voor mentale gezondheid door wereldrecords te vestigen, zoals vijfduizend kilometer lopen op blote voeten door Amerika. Maar zijn pad naar dit punt was allesbehalve rechtlijnig. Het cruciale keerpunt kwam niet op een slagveld, maar in een hostel in Sydney, waar hij zichzelf kwijtraakte.

Zelfmoordaanslag

Zijn verhaal begint in 2005, als achttienjarige jongen met een drang naar avontuur. “Ik meldde me aan bij Defensie voor de stoerdoenerij,” vertelt hij: “Een tof pak, reizen, betaald avontuur”. Geïnspireerd door zijn oudere broer, die ook militair was, trok hij het uniform aan zonder na te denken over de consequenties. Tien jaar lang klom hij op binnen het leger, met drie uitzendingen naar Afghanistan. Daar, in Uruzgan, beleefde hij momenten die zijn leven voorgoed markeerden. Tijdens zijn tweede missie, in 2010, beveiligde hij met zijn peloton van dertig man een shura, een bijeenkomst van stamleiders. Een zelfmoordterrorist liet zijn bomvest afgaan, vijftig meter verderop, aan de rand van een bazaar. “Hij hoefde alleen een steegje door, dan stond hij voor onze neus,” herinnert Anton. Burgers stierven, maar zijn eenheid overleefde. “Je gaat in je drill, het raakt je niet direct. Dat komt later”.

En later kwam het. In 2015, na tien jaar dienst, verliet hij Defensie. Hij verkocht zijn appartement in Nederland, met een forse restschuld, en vertrok naar Australië. “Ik wilde werken om te leven, niet leven om te werken,” zegt hij. De eerste anderhalf jaar waren idyllisch: nieuwe mensen, geuren, kleuren. Hij rolde als backpacker in een bouwbaan, maar het avontuur vervaagde. Een relatie bracht onzekerheden naar boven, de financiële druk van de restschuld groeide, en zijn identiteit als militair, zijn houvast, was weg. “Ik wist niet meer wie ik was zonder Defensie,” vertelt hij. Paniekaanvallen en huilbuien overvielen hem, zelfs op de bouwplaats. “In een masculiene wereld laat je dat niet zien.” Hij stopte met werken, belandde in een hostel met vijf jongeren, en zag zijn relatie stranden. “Ik was totaal onaantrekkelijk: een man die niet wist wat hij deed”.

Dieptepunt en daarna lopen

Het dieptepunt kwam bij North Head. Anton liep er vaak naartoe, op zoek naar gevoel in een leven dat leeg was geworden. Die dag, in 2016, stond hij op de rand van de klif. “Ik voelde niks meer. Ik begreep die laatste stap, maar heb hem niet gezet.” Geschrokken van zijn eigen gedachten klom hij terug over het hek. Langs het pad stonden bordjes: “Call Lifeline, 24/7”. “Ik dacht: ik heb geen probleem,” zegt hij wrang. Een week later, wandelend langs het strand, brak de ommekeer aan. “Ik stond op een tweesprong. Doorgaan verandert niets. Alleen ik kan dit keren”. Een vriendin gaf hem een boek over mindfulness en de Headspace-app. “Ik dacht: gaan we bomen knuffelen? Maar het waren mijn eerste lichtpuntjes”.

Zonder geld voor therapie – hij zat buiten het Nederlandse zorgsysteem – begon hij zelf te zoeken: boeken, podcasts, YouTube-filmpjes, ademwerk: stap voor stap groef hij zich uit de depressie. “Na een paar minuten in de Headspace-app dacht ik: hé, ik heb even niet aan mijn sores gedacht”. Het vuurtje was terug. Hij begon te lopen, eerst over Manly Beach, urenlang, op blote voeten. “Het werd een meditatie,” zegt hij. Die noodzaak groeide uit tot een missie. In 2018 liep hij naar het Mount Everest Basecamp, 5364 meter hoog, om geld in te zamelen voor Nepalese gemeenschappen. In 2020 volgde 3000 kilometer door Australië, in 2024 5000 kilometer van Los Angeles naar New York, allemaal op blote voeten. “Elke dag pijn, maar ook groei,” vertelt hij. Met een camper, zijn vriendin Merel en een geadopteerde pup Oreo trotseerde hij glasscherven en stenen, gesteund door sponsor Bebricks.

Terug in Nederland

Vandaag woont Anton in Amsterdam. Zijn Barefoot Dutchman Foundation richt zich op mentale gezondheid in scholen en bedrijven. Met 1,3 miljoen volgers op sociale media en €200.000 aan donaties bereikte hij tienduizenden mensen. “Ik hoopte op miljoenen, maar dit is een begin,” zegt hij. Hij spreekt bij bedrijven en zijn oude eenheid, en werkt aan programma’s zoals die met het Inholland in Rotterdam. Zijn toekomst? Kleinere wereldrecords, zoals 231 kilometer rennen in 24 uur op blote voeten in het Olympisch Stadion. “Binnen anderhalf jaar,” lacht hij. Fulltime runt hij zijn foundation, gefocust op praktische impact. “Het platform heeft momentum. Nu gaat het om uitvoering.”

Anton deelt drie lessen voor anderen, vooral ondernemers:

1. Verlaat je comfortzone – “Probeer iets nieuws, ook al is het spannend. Een les volgen kan al genoeg zijn”.
2. Zoek connectie – “Spreek mensen aan, ook wie je normaal mijdt. Daar zit vaak de opening”.
3. Blijf experimenteren – “De oplossing zit niet in één ding. Probeer alles, hou vast wat werkt”.

Van een jongen die stoer wilde doen in een uniform groeide hij uit tot een man die afzien omarmde als therapie. Op die klif bij North Head koos hij niet voor de leegte, maar voor een pad dat hem – en anderen – weer liet voelen.

Bekijk het interview op YouTube, luister via Spotify, via Apple Podcast, of scan de QR-code.

Over de auteur: Ruud Hendriks is oprichter van de Doorzetters-podcast.