SXSW 2014: Nike+ voor opa

“Op dit moment zijn er bijna 100 miljoen Amerikanen 50+. Over vijftien jaar zijn dat er 130 miljoen. Een toename van 30 miljoen. In toenemende mate hebben deze mensen ook nog diabetes, obesitas en alzheimer. De zorg voor deze generatie senioren legt een enorme druk op hun kinderen (de ‘sandwich-generatie’) die daarvan de kosten en de inspanning moeten dragen. Terwijl ze zelf in het spitsuur van hun leven zitten met kinderen en twee banen.”

Zo beginnen Lindsey Mosby, executive strategy director en Eric Baczuk, Senior Interaction Designer bij Frog Design hun verhaal op SXSW 2014 in Austin, Texas. De urgentie en maatschappelijke relevantie van dit probleem is direct tastbaar: volgens onderzoek hebben ouderen meer angst voor het verpleeghuis dan voor de dood. Iedere dag dat een oudere dus zelfstandig kan blijven wonen is winst. Voor iedereen. Technologie kan daarbij helpen, mits slim toegepast. Het vormt de verbinding in het netwerk tussen de oudere en de zorgers om hem heen.

De technologie moet onzichtbaar in het leven van de oudere geïntegreerd zijn. De acceptatie door de oudere is niet vanzelfsprekend. Het is van belang bij de oudere te appelleren aan zijn identiteit, sociabiliteit, routine en activiteit. Privacy is uiteraard een issue, en ook het probleem dat controle op afstand door de kinderen van de oudere door die laatste als betuttelend en kleinerend wordt ervaren.

Het goede nieuws is dat er allemaal slimme oplossingen mogelijk zijn met bestaande middelen. Een iPad is voor een oudere wellicht gewoon vermaak, maar voor zijn kinderen regelmatig contact om te zien of alles nog goed is. Een uitgebreidere Nike+ tracker geeft de familie de mogelijkheid om te zien of opa niet verdwaald is. Met een fitnesstracker kan de familie volgen of oma wel haar dagelijkse wandelingetje maakt, en als ze daar mee stopt (uit angst om te vallen, wat ze niet tegen haar familie durft te vertellen) vaker langs te komen om te zorgen dat ze beweging blijft krijgen.

Nog een stap verder kan je de lichtknopjes in de woning van de oudere gaan volgen, en daarmee inzicht krijgen in het slaap en waak-ritme en de beweging door het huis. Of sensoren in de toiletpot om urine en ontlasting te inspecteren op indicaties van problemen. Of een apparaat a la TellSpec dat een aantal kenmerkende voedingsparameters van een bord met eten kan scannen. Het zo vroeg mogelijk zien aankomen van problemen op het moment dat er wellicht nog iets aan gedaan kan worden is het doel. De aftakeling gaat vaak schoksgewijs: momenten zoals stoppen met autorijden, een looprek nodig hebben, niet meer buiten komen, niet meer uit bed komen zijn heel bepalend. Het weten uit te stellen van zo’n stap achteruit is pure winst, met name voor de levenskwaliteit van de oudere.

De discussie over de autonomie en de privacy van de oudere versus het belang van de zorgende familie zal zowel sociaal cultureel gevoerd moeten worden, als ook ieder voor zich in de privé sfeer: “vader, moeder, hoe gaan we er straks mee om als jullie niet meer goed voor jezelf kunnen zorgen?” Dat gesprek moet gevoerd worden. Dat kan er toe leiden dat de introductie van dit soort middelen vrijwillig gaat en positief ervaren wordt, in plaats van stiekem of met smoesjes. Dat het “Checking In” wordt in plaats van “Checking On”. Dat er een persoonlijk web van gezondheidsdata rondom de oudere ontstaat waar iedereen baat bij heeft: de oudere, de familie en de zorginstanties.

Aging In Place: Part Two from frog on Vimeo.